Η φιλοσοφία και οι τάσεις της ορειβασίας

 
Αν θέλαμε να αποδώσουμε τον ορισμό της έννοιας ορειβασία θα λέγαμε πως είναι η δραστηριότητα που στοχεύει στην εξερεύνηση των βουνών και στην «κατάκτηση» των κορφών των. Αν και η λέξη «κατάκτηση» (που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους ορειβάτες στα παλιότερα χρόνια), δεν αρμόζει στη σημερινή ευγενική σχέση του ορειβάτη με το βουνό. Ο Ορειβάτης ανακάλυψε πως το βουνό του προσφέρει κάτι πολύ πιο σημαντικό από το στιγμιαίο γεγονός του «πατήματος», της «κατάκτησης» της κορφής. Κάτι σαν αυτό που υπαινίσσεται ο Κωνσταντίνος Καβάφης:

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες γεμάτος γνώσεις..
.........................................................
Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.» Η επαφή του ορειβάτη με τις αντίξοες συνθήκες του βουνού, ο αγώνας για να ξεπεράσει τις συνεχείς δυσκολίες και να ανέβει στην κορφή, η αλληλεγγύη με τους συντρόφους του, η άγρια ομορφιά του ορεινού τοπίου, σηματοδοτούν τις ουσιαστικές διαστάσεις της ορειβασίας. Η συνεχής πάλη με το βουνό, απαιτεί αγαστή συνεργασία μυαλού και σώματος. Ανακαλύπτουμε τις απεριόριστες δυνατότητες που κρύβονται μέσα μας και σιγά σιγά μέσα από τη διαδικασία της ορειβασίας, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Μέσα στην αφιλόξενη, παγωμένη ατμόσφαιρα του βουνού, ανακαλύπτουμε πόσο ζεστό είναι το χαμόγελο του συντρόφου μας, βιώνουμε το πραγματικό νόημα της συνεργασίας.

Σκαρφαλώνοντας βήμα - βήμα τις αιχμηρές σαν βελόνες κορφές των βουνών, κάπου ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, κάπου ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ο ορειβάτης ζει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις του. Αναζητά την πραγματική περιπέτεια, ακολουθώντας την κάθετη πορεία απόδρασης, απελευθέρωσης πρώτα από όλα από τον ίδιο του τον εαυτό και τις φοβίες του συμβατικού μας κόσμου.

Τι και αν πατήθηκαν όλες οι κορφές... Σημασία δεν έχει πια σε πια κορφή ανεβαίνουμε αλλά από πια πλευρά, ποια εποχή, πως ανεβαίνουμε και τι δυσκολίες αντιμετωπίζουμε.

Δυσκολίες που θέτει εμπρός μας, ο ατέλειωτος ανήφορος, η απόκρημνη ορθοπλαγιά, το παγωμένο χιόνι, ο κάθετος πάγος. Και ακόμα οι κίνδυνοι που παραμονεύουν πίσω απ' τις δυσκολίες αυτές: Η θύελλα, η λιθόπτωση, η χιονοστιβάδα, η έλλειψη οξυγόνου. Ο πραγματικός ορειβάτης έρχεται αντιμέτωπος με όλες αυτές τις δυσκολίες και τους κινδύνους χωρίς να αποφεύγει κανένα. Σε αντιδιαστολή κάποιος που ανεβαίνει στα βουνά μόνο το καλοκαίρι για να περπατήσει στις ομαλές πλευρές τους ονομάζεται «ορεινός πεζοπόρος». Ακριβώς όπως αυτός που αναβαίνει στα βουνά μόνο για να βοσκήσει τα πρόβατα του ονομάζεται «βοσκός των βουνών».Στα τελευταία χρόνια η Ορειβασία έχει αναπτυχθεί τόσο ώστε έχει αποκτήσει διάφορους επιμέρους τομείς.