Πολεμα....!!!

«Το πρώτο βήμα για την αιώνια ζωή είναι ότι πρέπει να πεθάνεις...»,κάπως έτσι ξεκινά η πλοκή μιας ιστορίας που μπλέκει στα δίχτυα της ορκισμένους επαναστάτες, απελπισμένους προλετάριους και ανθρώπους που βιώνουν την μεγαλύτερη χαρά μέσω της ανίερης καταστροφής όλων εκείνων των στοιχείων που επενεργούν καταστροφικά πάνω στην ανάπτυξη της προσωπικότητας στον σύγχρονο τεχνοκρατικό πολιτισμό.Υποσχέσεις του στύλ «δεν πρόκειται στα αλήθεια να πεθάνουμε» και «δεν θα γεράσουμε» προσθέτουν έναν ακόμα πιο λυρικό τόνο στην ανατρεπτική ατμόσφαιρα που συνοδεύει κάθε σκηνή του μακιαβελικού αυτού αριστουργήματος. Η απέχθεια για την καθοδική πορεία της ανθρώπινης φύσης διαγράφεται μέσα απο ατάκες «Πατάς ένα κουμπί. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα απο όλα αυτά, κι έπειτα απλώς πεθαίνεις». Η καμπή της ιστορίας που έχει σύρει σε ένα ξέφρενο χορό περιθωριακούς και απροσάρμοστους εμπλέκοντας τους σε ένα αδιάκοπο πόλεμο με τις ορατές αντιπροσωπείες του συστήματος ,δίνει την ευκαιρία να επανακτηθεί κάτι που χάθηκε μέσα στον καπιταλιστικό ορυμαγδό. Την εκ νέου ανάδυση της προσωπικότητας. Το fight club είναι ο προθάλαμος για την δημιουργία συνείδησης. Ο επαναστάτης γεννιέται εν μέσω καταστροφής. Το σπουδαιότερο δίδαγμα είναι ότι ο ήρωας γαλουχείται μέσα στην τρικυμία της επαναστατικής διαδικασίας, βιώνοντας έμπρακτα όσα του προσφέρει η κατήχηση και επουδενεί μένοντας στην διδασκαλία επαναστατικών θεωριών και μόνο. Το fight club διδάσκει όσα δεν κατάφερε η κοινωνία να διδάξει. Προσφέρει κάτι που δεν αισθάνθηκε ποτέ του το άτομο ότι είχε μέχρι τότε. Μια αληθινή οικογένεια. Μια αληθινή κοινότητα. Ένα νέο είδος ανθρώπων. Μια νέα κοινωνία που βασίζεται σε αξίες που το σύστημα έφτυσε προκειμένου να επικρατήσει πάνω στις αγελαίες ψυχές. Εκεί που το life style απέτυχε, τον λόγο έχουν τα ναπάλμ και τα παγιδευμένα αυτοκίνητα. Ο νιτσεικός Υπεράνθρωπος είναι το ζητούμενο. «Νεκροί είναι όλοι οι Θεοί. Τώρα θέλουμε ο Υπεράνθρωπος να ζήσει», αποκρίθηκε κάποτε ο φιλοσοφικός αυτός τιτάνας που λέγεται Νίτσε. Έννοιες όπως ιδιοκτησία, εκμετάλλευση ,κερδοσκοπία δίνουν την σκυτάλη σε έννοιες όπως συντροφικότητα, αλληλεγγύη, κοινοκτημοσύνη. Ο πόνος και η πάλη του ήρωα, η ζύμωση και η αυταπάρνηση,το πνεύμα της αυτοθυσίας είναι αυτά που κινούν τον τροχό της ιστορικής εξέλιξης. Το αίμα ενάντια στην γραμμικόττηα της χρηματομανούς εποχής μας. Οι κολεκτίβες υποστήριξης είναι οι σημερινές εξαρτήσεις, ο καταναλωτισμός, η καλοπέραση, η συγκέντρωση άσκοπου πλούτου, οι θρησκείες που υπόσχονται ενίσχυση των εσχατολογικών ανησυχιών των απανταχού «πιστών». Ο ήρωας του fight club δεν ξεχνάει ότι «οι σημερινές αλήθειες είναι οι αλήθειες της αστυνομίας». Η βία ενάντια στην χειραγώγηση του αληθινού εαυτού του ανθρώπου, η βία σε πρωτόγονο προφίλ, η βία που απομυθοποιείται και απο μυστικιστική μετατρέπεται σε καθαρή βία που λυτρώνει και εξιλεώνει το άτομο γίνεται αντικείμενο λατρείας απο τον επαναστατημένο άνθρωπο. Το άτομο έχοντας απολέσει κάθε πνευματικό περιεχόμενο, ψάχνει να βρεί στηρίγματα στην δημιουργία ψευδαισθήσεων και σωματικών αυταπατών, μέσω συλικονούχων και οιστρογόνων ή μέσω ντοπαρίσματος με ναρκωτικές ουσίες. Ο άνθρωπος πάσχει στην πραγματικότητα απο αρρώστιες του νου,που μεταφέρονται ενδημικά σε ολόκληρο το σώμα. Κάτι που μακροσκοπικά μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει και με τον ιστό της κοινωνίας, που μοιάζει με έναν καρκινωματικό οργανισμό που όταν πεθαίνει ένα μέλος του, διαταράσσεται η ισορροπία του, αλλά πάντοτε παραμένει προβληματικός. Αυτό που ενσαρκώνει ο ήρωας είναι το μη κοινωνικά αποδεκτό. Ο επαναστάτης είναι αδίστακτος. Φέρεται κάπως έτσι: «Ποτέ δεν δίνω το πραγματικό μου όνομα σε ομάδες υποστήριξης». Ο επαναστάτης είναι απελπισμένος. Για αυτό και είναι ολοκληρωτικός στις ενέργειες του. «Η απώλεια κάθε ελπίδας ήταν ελευθερία» αποφαίνεται δογματικά. Αυτά που συνιστούν το μεγαλείο της κινηματογραφικής αυτής δημιουργίας είναι η σύγκρουση ανάμεσα στην απόρριψη της πολυτέλειας και του κοσμοπολιτισμού, της μισθωτής δουλείας και της θεαματικής εικόνας του κόσμου και της μηδενιστικής απώλειας όλων αυτών. «Χάνεις μια ώρα. Κερδίζεις μια ώρα». Κάπως έτσι περιγράφοντας ότι: «έτσι είναι η ζωή σου, και τελειώνει κατά ένα λεπτό». Ο άλλος εαυτός, αυτός που δεν υποτάσσεται και δεν συναινεί, είναι κάπου εκεί έξω στην κοινωνία και περιμένει να τον συναντήσεις. Αρκεί να το επιθυμήσεις εσωτερικά. Η επανάσταση είναι μια υπόθεση συνειδησιακή πάνω απο όλα. «Το περισσότερο που μπορείς να περιμένεις απο την τελειότητα είναι η στιγμή». Ο συμβιβασμός με την τραγικότητα της ανθρώπινης νομοτέλειας είναι αυτό που οδηγεί στην ηρωική δράση και την τελείωση. «Οι κηδείες είναι ένα αφηρημένο τελετουργικό.Εδώ βιώνεις αληθινά τον θάνατο». Οι άνθρωποι δέιχνουν εξαθλιωμένοι και αλλοτριωμένοι στο έργο, αναπαριστώντας αυτό που στην τραγική πραγματικότητα είναι εξαιτίας της μαύρης εργασίας , έχοντας φτάσει στο σημείο να είναι κυριευμένοι απο τον υλικό πολιτισμό σε κάθε υφή της ζωής τους.

«...και τα πράγματα που κάποτε είχες εσύ, τώρα σε κατέχουν». Η λύτρωση στο fight club έρχεται μέσα απο την καταστροφή! Η επιλογή του ατόμου στο να συμμετέχει στην έργο της καταστροφής νοηματοδοτεί την ύπαρξη του. Οι κανόνες είναι απαράβατοι και συγκεκριμένοι για όποιον τους δέχεται ως τρόπο ζωής. Πρώτον,κανένας δεν συζητάει για την λέσχη. Δεύτερον, κανένας δεν συζητάει για την λέσχη. Τρίτον, η πάλη διαρκεί μέχρι να λυγίσει τελειωτικά ένας εκ των δύο έκαστη φορά. Η βία είναι ωμή. Ταυτότητες δεν υφίστανται. «Αυτό που βλέπεις στη λέχη πάλης είναι μια γενιά αντρών που τους μεγάλωσαν γυναίκες».

Η πάλη είναι πλέον τρόπος ζωής, καθένας έχει ανάγκη να παλέψει ενστικτωδώς μια φορά την βδομάδα. Η λέσχη πάλης είναι ένα ζωντανό κομμάτι του περιθωρίου, είναι ένα κρυφό σχολείο κατήχησης επαναστατών. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν μέλη της λέσχης. Αυτομάτως η λέσχη έχει μια αόρατη ιεραρχία και έναν υποκινητή που ορίζει ποιοί θα γίνονται δεκτοί στο σώμα της επαναστατικής ελίτ. Το μέσο γίνεται σκοπός, η βία αποθεώνεται και το άτομο «παλεύει για να παλέψει».Έπειτα απο μερικούς αγώνες , επιτυγχάνονται τα πρώτα αποτελέσματα της πάλης. «Φοβάσαι πολύ λιγότερο». Και αυτό είναι αρκετό απο μόνο του. Σκηνές υπερρεαλιστικού μεγαλείου και φουτουριστικής έξαρσης προσδίδουν στο έργο έναν φασισμό που ενσαρκώνει την ακτέργαστη βία και ένα χαοτικό προφίλ μέσω της μανίας που οδηγεί τον ήρωα να βιώσει αληθινά όσα οφείλει μέσα απο τις τάξεις της νέας αυτής υποκειμενικότητας. «Βάλε ένα γκάνι στο κεφάλι μου και βάψε τον τοίχο με τα μυαλά μου». Η ανάσα του σκλάβου και η υποτέλεια της ανέξοδης ηθικής στο σήμερα φέρνουν τον ήρωα ένα βήμα πιο κοντά στον αφορισμό των θεσπίσεων και των δογματικών αληθειών της κοινωνίας. «Μόνο έπειτα απο την καταστροφή μπορούμε να αναστηθούμε. Μόνο αφότου έχεις χάσει τα πάντα, λέει ο Ταϊλερ, είσαι ελεύθερος να κάνεις τα πάντα». Ο ήρωας θέλει να δράσει ως σύγχρονος Προμηθέας και διαμέσου του απόλυτου τέλματος να σπάσει τα δεσμά του και να λυτρώσει τους ανθρώπους. «Μην σκέφτεσαι ποτέ την λέξη πόνος». «Πρέπει πρώτα να πιάσεις πάτο».

Έχοντας χάσει τον προορισμό του,δρα ως σαμποτέρ και άλλοτε ως σύγχρονος Λουδήτης μέσα στις γραμμές παραγωγής. Ζει για να καταστρέφει, σύμφωνα με την επιταγή «καταστρέφω, άρα υπάρχω». Αποξένωση,αϋπνίες, σκόρπιες σκέψεις, αδρεναλίνη, νοσταλγία της απωλεσθείσης αθωότητας, στροβιλίζουν σαν δίνη τον «ψυχικά άρρωστο» που δεν επιθυμεί να ενσωματωθεί στον κοινωνικό συρφετό. «Η καταστροφή είναι στη φύση μου, μέρος της πορείας μου, προς την τραγωδία και την διάλυση».Θυμίζει πρόδρομο του αντικρατικού σοσιαλισμού, θεωρώντας την ιδιοκτησία κλοπή. «Σπάω την εξάρτηση μου απο την σωματική δύναμη και την ιδιοκτησία γιατί μόνο καταστρέφοντας τον εαυτό μου μπορώ να ανακαλύψω την βαθύτερη δύναμη του πνεύματος μου.» Ο δυναμίτης και οι χημικές ενώσεις που οξειδωτικά κάνουν εκρηκτικούς συνδυασμούς, είναι όπλα στα χέρια του για την πάλη του αίματος εναντίον του χρήματος. Ο επαναστάτης στο ακρότατο της συνείδησης του γίνεται τρομοκράτης. Δεν εξυπηρετεί πολιτικά συμφέροντα, παρά επιδιώκει να θέσει ένα βαγκνερικό φινάλε στην ανόητη επιβίωση του. «Θέλω να με χτυπήσεις όσο πιο δυνατά μπορείς», προστάζει ο διχασμένος απο την υποκρισία της αστικής κοινωνίας και την φωνή που βγαίνει απο τα έγκατα της χαμένης υποκειμενικότητας για να ανακαλύψει τον αληθινό σκοπό στη ζωή. Ο φιλειρηνισμός απορρίπτεται ως ρεφορμιστικός, η μετριότητα είναι το σκαλί και το ορόσημο για το βέλτιστο και το χείριστο, η διανόηση της κυρίαρχης κουλτούρας βρωμάει σαν πτώμα ανέταφο, οι μπατσογραφιάδες θεωρούνται ένστολες πόρνες. Ο νέος επαναστατικός στρατός είναι ήδη στα σκαριά. Ξυρισμένα κεφάλια, σκληροτράχηλες φιγούρες, πολεμιστές σε μια κοινωνία που βλέπει τον πόλεμο ως κάτι ανώφελο . Το πρόγραμμα «ΧΑΟΣ»είναι υπαρκτό. Επιτροπές επιθέσεων,επιτροπές εμπρησμών, επιτροπές χάους έχουν αναλάβει τα ηνία της καθοδήγησης της επαναστατικής διαδικασίας. Η επιθυμία σταθερή και ακλόνιτη. «Ήθελα όλος ο κόσμος να πιάσει πάτο». Το πρόγραμμα «ΧΑΟΣ» είναι που θα σώσει τον κόσμο. Μια πολιτισμική περίοδος παγετώνων.

Ένας πρώιμα επιβεβλημένος μεσαίωνας. Το πρόγραμμα «ΧΑΟΣ» θα αναγκάσει την ανθρωπότητα να πέσει σε νάρκη ή να συμπτυχθεί τόσο ώστε η γη να αναρρώσει». Οι λέσχες πάλης και το πρόγραμμα χαμός είναι το αντίδοτο στην αρρώστια του πολιτισμού. Η παραπληροφόρηση σκόπιμη εκ μέρους της επιτροπής, θυμίζοντας νετσαγιεφικές μεθόδους δράσης και σκέψης. «Αυτό που πρέπει να λάβετε υπόψη είναι η πιθανότητα ο Θεός να μη σας γουστάρει. Μπορεί ο Θεός να μας μισεί. Δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί.» Ο ήρωας ενισχύει την θεωρία του κακού δημιουργού, κάτι που θα έκανε και έναν Εμίλ Σιοράν να χαμογελά κυνικά. Η ευλαβική προσήλωση στο σκοπό, εγκωμιάζουν Στίρνερ να αποκρίνεται ότι: «την υπόθεση μου θεμελιωσα στο τίποτα». Το fight club προσυπογράφει το μέλλον της κοινωνίας. Για την ακρίβεια την οριστική καταδίκη της απο τις ισχυρές μειοψηφίες που θα έχουν την βούληση και την εμπνευσμένη θέληση της δυνάμεως να καταστρέψουν το κτήνος της Σιών. Το fight club δίνει το σάλπισμα για την νίκη των έκπτωτων ηρώων και την αθανασία που τους υπόσχεται το πεπρωμένο, δίνοντας ένα τέλος όλο ελπίδα και μια βαθυστόχαστη προφητεία. «Όσοι εισέρχεσθε στην κόλαση των εικόνων, απολέστε κάθε ελπίδα».

Το fight club είναι κάτι παραπάνω απο ένα απλό κινηματογραφικό εύρημα, είναι ο τρόμος και ο τρόπος για την αγάπη και την επανάσταση. Κόντρα στην περιχαράκωση που προσφέρει το σάπιο σύστημα, πολλές λέσχες πάλης για το αίμα, την τιμή και την Λευκή φυλή, προκειμένου ο άνθρωπος του μέλλοντος να εναρμονιστεί με την φύση του.