"Ενός άνδρα η περιουσία και τα πλούτη μπορούν να γίνουν σκόνη και να σκορπιστούν από τον άνεμο, αλλά το όνομά του θα διαρκέσει για πάντα"

Μια αντιπροσωπευτική ιστορία για την πίστη και τη γενναιότητα των σαμουράι είναι και αυτή των 47 Ρονίν, οι οποίοι τιμώνται ιδιαίτερα μέχρι σήμερα από τους Ιάπωνες. Η ιστορία εκτυλίχθηκε το 1701.

Ο άρχοντας Ασάνο του Άκο σε μια στιγμή θυμού και απογοήτευσης τραυμάτισε σοβαρά τον Κίρα έναν διεφθαρμένο αυλικό το 1701 και με αυτή την πράξη άρχισε μια σειρά γεγονότων που τερματίστηκαν με την πιο αιματηρή βεντέτα στην ιστορία της Ιαπωνίας, με αποτέλεσμα, όταν τελείωσε, η Ιαπωνία να έχει ένα καινούργιο σύνολο ηρώων - τους 47 Ρονίν ή πρώην Σαμουράι του άρχοντα Ασάνο.

Ακόμα και σήμερα, πλήθη οπαδών του Μπουσίντο Γιαπωνέζων πολιτών, περιλαμβανομένων και πολλών νέων ανθρώπων, επισκέπτονται κάθε μέρα τον ναό Σενγκάκου Τζι στο Τόκιο, όπου βρίσκονται οι τάφoι των 47 Ρονίν και του Άρχοντα και της Αρχόντισσας Ασάνο.

Το πνεύμα των φεoυδαρχικών καιρών είναι εμφανές, όταν εισέρχεται κανείς στο χώρο του ναού. 'Η μυρωδιά της παλαιότητας καθώς και η ευωδιά του λιβανιού που καίγεται στους τάφoυς, επιβεβαιώνουν, πώς το πνεύμα του Μπoυσίντo δεν θα πεθάνει ποτέ στην Ιαπωνία.

Αυτό το πνεύμα και η ανάμνηση των 47 Ρονίν συνέβαλλαν στην κατά τους Δυτικούς παραφρoσύνη της αυτοκτονίας των Γιαπωνέζων στρατιωτών στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ξαναφέρνοντας αυτήν την αιματηρή ιστορία του θάρρους, της αφοσίωσης και της εκδίκησης μπορεί κανείς καλύτερα να εξηγήσει πώς και γιατί οι μαχόμενοι άνδρες της Ιαπωνίας, το 1940 ήταν από τους πιο χωρίς οίκτο φανατικούς και πιστούς του κόσμου. Το κοντό ανάστημά τους συμπλήρωνε το μεγάλο τους θάρρος και την σταθερή απόφασή τους να πεθάνουν για τον Αυτοκράτορα και την Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Τον χειμώνα του 1701, ο Άρχοντας Ασάνο του Άκο ήταν στο Τόκιο (τότε ονομαζόμενο Έντο ) σαν ανώτατος αντιπρόσωπος της περιοχής του. Ο Κίρα, ο επίσημος Τελετάρχης και δεξί χέρι του Σογκούν, είχε προσπαθήσει με κολακείες, υπoνooύμενα και τελικά με προσβολές να πείσει τον άρχοντα Ασάνο ότι ήταν έθιμο να παρέχει χρηματικά δώρα, δωροδοκία στην πραγματικότητα, για τις υπηρεσίες του. Ο άρχοντας Ασάνο, όμως τον αγνόησε τελείως. Ο Κίρα φοβήθηκε πως εάν τον αφήσει, πιθανόν να τον ακολουθούσαν και άλλοι και να έχανε αυτό τον εύκολο παράνομο τρόπο απόκτησης χρημάτων.

"Εάν τα χρήματα έχουν τόση, μεγάλη σημασία για σένα" είπε ο Κίρα στον άρχοντα Ασάνο σε μια επίσημη συνέλευση "υπάρχουν και άλλοι τρόποι να με ικανοποιήσεις. Έχω ακούσει πωc έχεις μια όμορφη γυναίκα με ένα λαμπερό πρόσωπο σαν το φεγγάρι, στήθη που διεγείρουν τον πόθο, μηρούς άσπρους σαν το γάλα και ...". Δεν πρόλαβε, να τελειώσει την φράση του και ο άρχοντας Ασάνο τράβηξε το σπαθί του άγρια και χτύπησε τον Κίρα πολύ σοβαρά, σχεδόν θανάσιμα.Αλλά το να τραβήξει κανείς σπαθί, παρότι προηγήθηκε φανερή πρόκληση, μέσα ατό Αυτοκρατορικό Παλάτι ήταν απαγορευμένο και ετιμωρείτο με θάνατο. Πραγματικά, ο άρχοντας Ασάνο δικάστηκε σε θάνατο αμέσως. Αλλά λόγω της υψηλής του θέσης του επετράπη να πεθάνει με έναν τιμητικό τρόπο, κάνοντας εθελοντικά στον εαυτό του σεπούκου. Αυτό έγινε σε επίσημη τελετή, μερικές μέρες μετά τον τραυματισμό του Κίρα. Από την άλλη πλευρά, ο Κίρα δεν έλαβε καμία τιμωρία, ενώ το πάθημά του τον βοήθησε να κερδίσει τη συμπάθεια του περίγυρού του αλλά και να συνεχίσει να εκτελεί τα καθήκοντά του νόμιμα και παράνομα.

Οι οπαδοί του Ασάνο προσβλήθηκαν από το γεγονός ότι ο σογκούν δεν επέβαλλε ισότιμα δικαιοσύνη και άφησε την ανάρμοστη συμπεριφορά του Κίρα ατιμώρητη. Σύμφωνα με το νόμο, όταν ένας άρχοντας σαμουράι έκανε σεπούκου, το κάστρο του το κληρονομούσε ο σογκούν και όχι η οικογένειά του ενώ οι σαμουράι ακόλουθοί του εγκατέλειπαν το κάστρο τους και γινόντουσαν Ρονίν, μαχητές χωρίς άρχοντα να υπηρετούν. Οι πολεμιστές του Ασάνο δεν ήξεραν τι να κάνουν μετά από την καταστροφή που τους βρήκε. Ορισμένοι υποστήριζαν ότι έπρεπε να αρνηθούν να παραδώσουν το κάστρο, άλλοι ότι έπρεπε να σκοτώσουν τον Κίρα και να εκδικηθούν το θάνατο του αφέντη τους και κάποιοι ότι έπρεπε να σεβαστούν το νόμο και να παραδοθούν ήσυχα και ειρηνικά. Ο Οΐσι Κουρανοσούκε, ο σημαντικότερος σαμουράι και σύμβουλος του Ασάνο, άκουσε όλες τις απόψεις και κατέληξε σε μία απόφαση. Θα ζητούσε από το σογκούν Τσουναγιόσι να ξαναϊδρυθεί ο οίκος των Ασάνο με άρχοντα το μικρότερο αδερφό του Ασάνο, Νταϊγκάκου. Αν το σχέδιο αποτύγχανε, θα υπεράσπιζαν το κάστρο μέχρι θανάτου.

Τις ακόλουθες ημέρες και καθώς οι αντιπρόσωποι του σογκούν κατευθύνονταν προς το κάστρο, όσοι σαμουράι του Ασάνο ήταν αντίθετοι με το σχέδιο του Κουρανοσούκε, εγκατέλειψαν τους συντρόφους τους, αφήνοντας μόνο εξήντα δύο άτομα πίσω. Προτού οι άνδρες του Τσουναγιόσι φθάσουν στο επίμαχο μέρος, ο Νταϊγκάκου Ασάνο με επιστολή του στον Οΐσι Κουρανοσούκε, του ζητούσε να παραδώσει το κάστρο. Ο Οΐσι και οι υπόλοιποι 61 σαμουράι αποδέχθηκαν το αίτημα του Νταϊγκάκου, αλλά πριν εγκαταλείψουν το κάστρο αποφάσισαν να εκδικηθούν το θάνατο του άρχοντά τους με τη δολοφονία του Κίρα του οποίου η συμπεριφορά κάθε άλλο παρά ηθική και ενάρετη ήταν. Μόνο αυτό θα επανέφερε την τιμή στον οίκο των Ασάνο.

Ο Οΐσι, ο κύριος ακόλουθος του άρχοντα Ασάνο, υπάκουσε τελικά στις διαταγές της Αυλής στο γράμμα του νόμου. Αλλά κρυφά ορκίστηκε πως θα εκδικηθεί στο όνομα του Κυρίου του. Στον τάφο του Κυρίου του, στο ναό του Σενγκάκου-Τζί, ορκίστηκε να σκοτώσει τον Κίρα και να αποκαταστήσει την τιμή του αρχοντικού καθώς και την τιμή της αρχόντισσας Ασάνο που τόσο πολύ προσεβλήθη. Όμως έδωσε στους άλλους πιστούς του Ασάνο, πρώην Σαμουράι, μία εναλλακτική επιλογή.

"Μπορούμε ή να πολεμήσουμε ή να πεθάνουμε για την τόση λίγη προθυμία να εκδικηθούμε τον θάνατο του Κυρίου μας, κάνοντας απλώς σεπούκου, μπροστά στην κυρία Πόρτα του Kάστρoυ¨, είπε.

Αρχικά, οι 62 πιστοί, υπήκοοι του Ασάνο υποσχέθηκαν να πολεμήσουν. Αλλά επειδή ο Κίρα φυλαγόταν καλά πίσω από τους τοίχους του Κάστρου, για να προφυλαχθεί από κάποια τέτοια επίθεση, φάνηκε αδύνατο να κάνουν οποιαδήποτε μετωπική επίθεση.

Οι άνδρες χωρίστηκαν για να κρύψουν τα σχέδιά τους από τον Κίρα, ο οποίος ήδη τους υποπτευόταν και φοβόταν ότι κάποια στιγμή θα επιχειρούσαν να τον δολοφονήσουν. Ο Οΐσι Κουρανοσούκε πήγε στη Γιαμασίνα, ένα προάστιο του Κιότο και δημιούργησε για τον εαυτό του τη φήμη του μέθυσου και του τζογαδόρου, γεγονός που έγινε πιστευτό από την αστυνομία του σογκούν και τους κατασκόπους του Κίρα. O σογκούν Τσουναγιόσι που ανησυχούσε ότι ακόμη η υπόθεση δεν είχε κλείσει, διέταξε τη σύλληψη του Νταϊγκάκου Ασάνο και τον περιορισμό του στην κύρια οικία των Ασάνο, βάζοντας τέλος στις όποιες πιθανότητες για αναβίωση του ομώνυμου Οίκου. Για περίπου 2 χρόνια, οι Ρονίν, οι πολεμιστές χωρίς αφέντη, περίμεναν, υποδυόμενοι τους εμπόρους, τους ζητιάνους, τους αλκοολικούς και, ταυτόχρονα, συνέλεγαν πληροφορίες για τον Κίρα και την κατοικία του. Η χαλάρωση του εχθρού τους και των συμμάχων του, τους έδωσε την ευκαιρία που περίμεναν τόσο καρτερικά.

Καθώς περνούσε ο καιρός τα σχέδια για την επίθεση ετοιμάζονταν με περισσότερες λεπτομέρειες και όταν πλησίασε η τελική μέρα, ο Οΐσι χώρισε τη γυναίκα του για να μην τιμωρηθεί αυτή για τις πράξεις του, όπως η Αρχόντισσα Ασάνo τιμωρήθηκε για την ενέργεια του άντρα της, αλλά πήρε το γιο του Σικαρά, που ήταν 16 χρονών παράμερα: "Εάν αποφασίσεις να ακολουθήσεις εμένα στο καθήκον αυτό, θα οδηγηθείς σίγουρα στον θάνατο, αλλά ένα θάνατο με τιμή", είπε στο αγόρι.

Ο Σικαρά απέδειξε ότι τα άνθη τα σημερινά αντλούν τη δύναμή τους από ρίζες εκατοντάδων χρόνων πίσω. Προτίμησε να ακολουθήσει την ομάδα, του πατέρα του.Στη τελική κρυφή συνάντηση στο Τόκιο, από τους 62 αρχικά άνδρες, ήρθαν οι 47. Καθένας τους υπέγραψε το όνομά του σε ένα αιματηρό σύμφωνo να δολοφονήσει τον Κίρα με κάθε τρόπο και θυσία. Ένας άνδρας ήταν 70 χρονών, πέντε γύρω στα εξήντα, 4 στα πενήντα, 4 στα σαράντα, 18 στα τριάντα,13 στα είκοσι και δύο μόλις 17, περιλαμβανομένου και του γιου του Οΐσι, του Σικαρά. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε εδώ ότι "Σικαρά" στα μοντέρνα γιαπωνέζικα πάει να πει "ένας άνθρωπος με σθένος, κουράγιο".

Ήταν 14 Δεκεμβρίου, 1703, η νύκτα της επίθεσης στη βίλα του Κίρα, ίδια μέρα με τον θάνατο του άρχοντα Ασάνο, δύο χρόνια πριν. Αυτό το πρωινό ο Οΐσι επισκέφθηκε τον τάφο του άρχοντα Ασάνο: "'Η πράξη μας είναι καθήκον προς εσένα και είναι τίμια, γιατί υπέστης μεγάλη αδικία" είπε. "Τι θα μπορούσε να ήταν γλυκύτερο στη ζωή από τη προσδοκία της μάχης;"Ή επίθεση έγινε τέλεια. Η βίλα καταλήφθηκε με έφοδο από την κύρια είσοδο και από τον πίσω φράχτη. Στη μάχη, που ακολούθησε, όλοι οι σωματοφύλακες του Κίρα σκοτώθηκαν. Αλλά κανείς από την ομάδα του Άσάνο δεν σκοτώθηκε.Ο Κίρα, άνανδρος μέχρι το τέλος, βρέθηκε κρυμμένος σε μια αποθήκη εργαλείων, πίσω από τη κυρίως βίλα. Ο Οΐσι εμφανίστηκε μπροστά του φωνάζοντας: "Κανείς να μην ανακατευθεί. 0 Κίρα ανήκει σε μένα προσωπικά. Πίσω όλοι". Έπειτα ούρλιαξε: “Δε θα σε σκοτώσει η ομάδα μου, Κίρα, αλλά εγώ."

Ή πάλη ήταν γρήγορη, άγρια και γεμάτη οργή. Και οι δυο άνδρες είχαν σπαθιά. Όμως ο Κίρα, πιο καλομαθημένος γρήγορα έπεσε από εξάντληση. Οι ρονίν τον έσυραν στην αυλή και του έδωσαν την ίδια ευκαιρία που είχε και ο άρχοντάς τους, να διαπράξει σεπούκου. Αυτός όμως λιποψύχησε και δεν μπόρεσε να καρφώσει το μακρύ μαχαίρι στην κοιλιά του.

Τότε ο Οΐσι με σωστά υπολογισμένη και ήρεμη κίνηση σήκωσε το πελώριο σπαθί του και αποκεφάλισε τον Κίρα. Οι άνδρες του δίπλωσαν το ματωμένο κεφάλι σε ένα κιμονό και πορεύτηκαν σιωπηλά στο ναό τού Σενγκάκου-Τζί, όπου το έπλυναν σε ένα πηγάδι, πού είναι ακόμα εκεί σήμερα. Έπειτα το προσέφεραν μπροστά στο Άγαλμα του άρχοντα Ασάνο.

Ο Αρχιστράτηγος Τσουναγιόσι αντί να θυμώσει, εντυπωσιάστηκε από την αφοσίωση που επέδειξαν οι 47 ρόνιν. Οι 47 Ρονίν χωρίστηκαν και ετέθησαν σε περιορισμό σε 4 σπίτια ιδιωτών, λόγω πολιτικής αναταραχής εξ αιτίας του γεγονότος και του γεγονότος, ότι η συμπάθεια του λαού ήταν υπέρ αυτών. Παρά, όμως, το θαυμασμό του σογκούν για την ηρωική πράξη τους, ο νίδιος ήταν αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: να τους χαρίσει τη ζωή αναγνωρίζοντας τον τρόπο με τον οποίο εφάρμοσαν το κώδικα Bushido ή να τους τιμωρήσει σύμφωνα με το νόμο; Αν παρέβλεπε το έγκλημά τους, μήπως θα μείωνε την τιμή τους και θα υποβάθμιζε τον κώδικα τιμής των σαμουράι;

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1704 ανακοινώθηκε η θανατική καταδίκη τους από τον Σογκούν Τζουναγιόσι και παρόλο που οι Ρονίν δεν είχαν νόμιμο δικαίωμα τους επετράπη ειδική μεταχείριση, το προνόμιο να κάνουν χαρακίρι σε δημόσια τελετή. Μετά από 47 ημέρες περισυλλογής, ο Τσουναγιόσι είχε διατάξει τον Οΐσι και τους συντρόφους του να εκτελέσουν σεπούκου, όχι ως εγκληματίες αλλά ως έντιμοι πολεμιστές χαρίζοντας τη ζωή στον αγγελιοφόρο τους Σικαρά, που ήταν και ο νεώτερος, ο γιός του Οΐσι. Ο Οΐσι δεν μπορουσε νά το πιστέψει.

Καθώς ο Οΐσι γονάτισε στην εξέδρα της τελετής και ήταν έτοιμος να κάνει χαρακίρι ευχαρίστησε τους θεούς που του έδωσαν την ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι πραγματικός Σαμουράι και όχι Ρονίν. Τελικά αυτό ενδιέφερε περισσότερο τον ο Οΐσι.

"Μεταξύ των λουλουδιών υπάρχει το άνθος της κερασιάς μεταξύ των ανδρών υπάρχουν οι Σαμουράι".

"Ο άνδρας θα υπάρχει τόσο, όσο και η ζωή του. Αλλά το όνομά του θα υπάρχει πάντα και για περισσότερο από την αιωνιότητα."

Στις 4 Φεβρουαρίου 1703, οι 46 ρόνιν χωρίστηκαν σε 4 ομάδες και εκτέλεσαν όλοι ταυτόχρονα σεπούκου.

Το ό,τι η νοοτροπία και ο κώδικας των ηθών των γιαπωνέζων στρατιωτών ήταν καρπός εκατοντάδων χρόνων αποδείχτηκε χωρίς αμφιβολία στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Στρατηγός Νότζι, ήρωας του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου, είπε:

"Ενός άνδρα η περιουσία και τα πλούτη μπορούν να γίνουν σκόνη και να σκορπιστούν από τον άνεμο, αλλά το όνομά του θα διαρκέσει για πάντα".