BRAZILIAN JIU JITSU

Το BJJ γνωρίζει τεράστια άνθηση τα τελευταία 20 χρόνια. Στην πραγματικότητα η εξάπλωση και η αποδοχή του έχει φτάσει και πολλές φορές έχει ξεπεράσει, αυτήν άλλων πολεμικών τεχνών οι οποίες βρίσκονται στο προσκήνιο 60 ή και 80 χρόνια. Το γεγονός αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν αναλογισθούμε ότι μεγάλος όγκος των αθλητών οι οποίοι προπονούνται στο BJJ, είναι δάσκαλοι, πρωταθλητές, ή πρώην αθλητές άλλων πολεμικών τεχνών. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει αυτήν την πολεμική τέχνη τόσο αποδεκτή και απαραίτητη στον σύγχρονο άνθρωπο; Γιατί λοιπόν Brazilian Jiu Jitsu;

1. Είναι πρακτικό και ρεαλιστικό σε συνθήκες «δρόμου» και αυτοάμυνας. Η εξέλιξη του BJJ πραγματοποιήθηκε μέσα από πραγματικές συμπλοκές στους δρόμους του Ρίο στην Βραζιλία, καθώς και από αγώνες χωρίς όρους (vale tudo) που έδιναν οι αθλητές του για να αποδείξουν την αξία του. Όχι δηλαδή μόνο λόγια και θεωρία…
2. Το BJJ σχεδιάστηκε από σχετικά μικρότερους ανθρώπους ώστε να νικούν τους πιο σωματώδεις. Οι αθλητές του απέδειξαν ότι τα κτυπήματα δεν είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος αυτοάμυνας ειδικά όταν στρέφονται εναντίον πιο μεγαλόσωμων και δυνατότερων αντιπάλων. Αντίθετα στο BJJ υπάρχουν τεχνικές (λαβές πνιγμών, εξαρθρώσεις κ.α.) οι οποίες δεν απαιτούν ιδιαίτερες ικανότητες και μπορούν να εφαρμοσθούν από τον καθένα εναντίον οποιουδήποτε.
3. Είναι γεγονός ότι οι περισσότερες συμπλοκές καταλήγουν στο έδαφος. Επίσης έχει αποδειχτεί ότι είναι σχεδόν αδύνατο αν δεν είσαι γνώστης του αντικειμένου, να σταματήσεις κάποιον ο οποίος γνωρίζει πώς να το κάνει, από το να σε ρίξει στο έδαφος. Εκεί αν δεν ξέρεις τι να κάνεις –ακόμη και αν γνωρίζεις καλά μια άλλη πολεμική τέχνη- είσαι χαμένος…Το BJJ διδάσκει στους μαθητές του πως από την όρθια θέση ,αν χρειαστεί, να μεταφέρουν τη μάχη στο έδαφος και να την τελειώνουν εκεί ,ακόμη και αν βρεθούν σε μία- θεωρητικά -μειονεκτική θέση (πχ με την πλάτη στο πάτωμα.)
4. Η προπόνηση στο BJJ είναι πιο «ρεαλιστική» από αυτήν των τεχνών που χρησιμοποιούν χτυπήματα. Και αυτό γιατί όταν σε μια προπόνηση π.χ κικ μπόξινγκ ή ταεκβοντό χτυπάς με το 100% της δύναμης και της ταχύτητας σου τότε είναι σίγουρο ότι ή εσύ ή ο συναθλητής σου ή και οι δύο θα τραυματισθείτε. Επίσης στην προπόνηση της αυτοάμυνας είναι αδύνατον να εφαρμόσεις με δύναμη τα κτυπήματα εκείνα τα οποία στρέφονται προς τις ευαίσθητης περιοχές του ανθρωπίνου σώματος(γεννητικά όργανα, λαιμός, μάτια, γόνατα κ.α.) χωρίς να τραυματίσεις τον συναθλητή σου σοβαρά. Αναγκαστικά λοιπόν η προπόνηση γίνεται με τον απαραίτητο προστατευτικό εξοπλισμό, και με τους αναγκαίους περιορισμούς στην επαφή. Ακόμη όμως και έτσι τα κτυπήματα σιγά-σιγά φθείρουν το ανθρώπινο σώμα, κάτι το οποίο θα επιφέρει αργά ή γρήγορα την εγκατάλειψη από το άθλημα… Στο ΒJJ αντίθετα οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να παλεύουν με το 100% της δύναμής τους, αφού η χρήση των χτυπημάτων είναι περιορισμένη στα απολύτως απαραίτητα, ενώ δίδεται βάρος στις λαβές υποταγής οι οποίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν κλάσματα δευτερολέπτου. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον αθλητή ο οποίος βρίσκεται στην δύσκολη θέση να παραιτηθεί (να κάνει tap), πριν επέλθει ο τραυματισμός. Έτσι οι αθλητές του BJJ μπορούν να προπονούνται πιο «ρεαλιστικά» και να είναι πιο έτοιμοι να ανταπεξέλθουν σε δύσκολες καταστάσεις στον δρόμο.
5. Οι τεχνικές του είναι πραγματικά ατελείωτες και χωρίζονται στις εξής κατηγορίες:

• Τεχνικές αγώνων (σπορ bjj με gi, χωρίς gi , Mixed Martial Arts – vale tudo).
• Τεχνικές αυτοάμυνας.

Αυτές με την σειρά τους χωρίζονται σε τεχνικές όρθιας μάχης και μάχης εδάφους.
Αυτό σημαίνει ότι :

Α)  Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να μην βρει τις τεχνικές εκείνες που ταιριάζουν στον σωματότυπο και την ιδιοσυγκρασία του.
Β)   Η περίπτωση κάποιος να κουραστεί από την επανάληψη των ίδιων τεχνικών είναι απίθανη. Οι τεχνικές του bjj συνέχεια εξελίσσονται και αλλάζουν ενώ μέρα μα την ημέρα ανακαλύπτονται καινούργιες. Αντιθέτως στις υπόλοιπες πολεμικές τέχνες, και ειδικότερα σε αυτές οι οποίες χρησιμοποιούν χτυπήματα, ο αριθμός των τεχνικών τους είναι πολύ μικρότερος και πεπερασμένος, ενώ εκείνες οι οποίες είναι πραγματικά χρήσιμες και πρακτικές τόσο στους αγώνες όσο και στην αυτοάμυνα είναι ακόμη λιγότερες.

6. Ο πρωταθλητισμός και η συμμετοχή στους αγώνες δεν σταματάει στα 35 χρόνια, ούτε είναι απαραίτητο κάποιος να ξεκινήσει από μικρός για να μπορέσει κάποτε να αγωνισθεί. Όπως προαναφέραμε στην 4η παράγραφο η φύση της τέχνης είναι τέτοια, έτσι ώστε να μπορεί κάποιος να αγωνίζεται και μετά τα 50 του, ακόμη και αν έχει ξεκινήσει τότε. Αυτό είναι εφικτό γιατί υπάρχουν αγώνες ανάλογα με την εμπειρία, το φύλλο, την ηλικία και το βάρος των αθλητών. Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να αγωνισθούν μεταξύ τους αθλητές με μεγάλη διαφορά στην ηλικία, και την εμπειρία. Αυτό μειώνει τις πιθανότητες τραυματισμού και δίνει ένα επιπλέον κίνητρο για την συνέχιση της προπόνησης ακόμη και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό να λαμβάνει κάποιος μέρος σε αγώνες και τουρνουά έξω από το γυμναστήριο, όμως μπορεί να παλεύει με τους συναθλητές του χωρίς σοβαρό κίνδυνο τραυματισμού. Ο Helio Gracie λέγεται ότι δίδασκε και γυμναζόταν 10 ημέρες πριν αρρωστήσει και αποβιώσει, σε ηλικία 95 χρόνων!